درست است که مدارس این روزها، بیش از مدارس زمان ما بچه ها را به اردو می برند، به آنها شیر و خوراکی های دیگر می دهند، کلاس های فوق برنامه بیشتری می گذارند و اولیا را بیشتر به مدرسه فرامی خوانند، اما سیستم آموزشی در زمینه آشنایی کودکان و نوجوانان با ادبیات ایران و جهان ضعیف عمل می کند؛ به طوری که دبستانی های این روزها، جز چند تا اسم از ادبیات ایران هیچ نمی دانند و ادبیات جهان هم که دیگر نور علی نور است...
اما اگر می خواهیم بچه هایمان به جای پلی استیشن و فارسی وان و چت و فیس بوک، «منطق الطیر» و «هوشنگ مرادی کرمانی» و «جلال آل احمد» و «مهدی اخوان ثالث» بخوانند، اگر می خواهیم بدانند «هانس کریستین اندرسن» که بوده و اگر می خواهیم فروش مثنوی مولانا در ایران، بیش از آمریکا شود، باید فکری اساسی برای تغییر محتوای کتاب های درسی، از همان مقطع دبستان بیندیشیم

ادامه مطلب در فرهنگخانه