گفتم : نوشته ام
گفت : آگاه باش خوابی بیدارشدی بنویس
از او هی اصرار ازمن هی تایید بیدارکه شدم دیدم تا حالا از او چیزی ننوشته ام .
این روزها دارم داستان اورا می نویسم
داستان تنها شهید هرانک "شهید نورعلی رشوند"
پنج شنبه وجمعه گذشته الموت بودم . هوا نسبتا خوب بود . حول وحوش ساعت پنج رگبار باران بود که الموت را نشانه رفت .بوی سیل و سیلاب می آمد . همان سیلاب کنارخانه مان که درکودکی بسیار دیده بودم .سیلابی که گاو مش حرمت را باخود برد رودخانه .واین بار همان حادثه تکرارشد . خروش سیل بود سنگلاخی که از کوه خرطو به همراه تیرهای چوبی و آجرامامزاده محمود می ریخت به گته رود .شاهرود می غرید و کوبش سنگها خبر از سیل مخوفی می داد .یاد سیل شاهرود تابستان سال ۱۳۶۴افتادم سیلی که تمامی باغهای پیش باغان هرانک که باغهای اساطیری شبیه بود باخود برد و جز خاطره ای دریادها چیز دیگری ازآن شگفت باغها با درختان توت و گردوی کهنسال باقی نگذاشت .من درکتاب سیالان دربخش شاه رود به دغدغه های پدران ومادران الموتی و اضطراب و بیمهایشان از شاه رود پرداخته ام .هنوز حکایت شاه رود و دلهره هایش باقی است و جمعه ای باز شاهدش بودم .شاه رود ویران می کند مردمان الموت آبادمی کنند دراین کشاکش ازهم خسته نمی شوند
چل گیس :
الموتی و طالقانی برادرند اگه بگوتی چرا ؟
میرزاجان :
بخاطر اینکه کوه مان مشترکه آن طرف شیلدرکوه حسنجون طالقانه
چل گیس :
ایی جواب سوال مون نشد ندانی بگو ندانوم
میرزاجان :
بیشتر ندانوم زنانه
چل گیس :
الموتی و طالقانی برادرند چون آب شان تو یک جوب می رود بهتر بگوم طالقان رود می ریزه الموت رود هردو می شون شاه رود (گته رود )
میرزاجان :
آی بگوتی خوب هم بگوتی
مهم این است نویسنده از بوم و زادگاهش چنان بنویسد که رنگ و روی ادبیات بگیرد آن وقت این اثر مبلغ آن بوم و فرهنگ خواهد شد .الموت در حوزه رمانهای تاریخی(الموت ولادیمیر بارتولد - خداوند الموت )و تحقیقی تاریخی(فرقه اسماعیلیه فریدمن هاجسون )و رمان ایرانی (شاهین سپید احمد احرار - آشیانه عقاب موتمن )سهم خوبی درجهان و ایران دارد. اما در بخش رمان ادبی با چاشنی جغرافیا طبیعت فرهنگ الموت نقصان دارد . نمی دانم کلیدر محمود دولت آبادی را خوانده اید یانه ؟ یا آتش بدون دود نادر ابراهیمی را عزاداران بیل ساعدی .... این رمان ها معرف یک اقلیم خاص اند جای همچین اثری درباره الموت خالی خالی است
هرانک "هرآنک های احساس عاطفه تفکر ونگرش من است "به انسان زندگی جهان و خاطره های زادگاهم .هرچه که می نویسم" هرآنک نوشتنی است" که مرا روزها می گدازاند وقتی نوشته می شوند راحت می شوم . مردالموتی کوله علف بردوش از کوههای سیالان را می مانم بایستی کوله علف تا پشت بام طویله اش ببرساند چه کیفورمی شودمرد الموتی وقتی کوله علف را بر بام طویله اش می گزاردو آخیشی از سر لذت می گوید:آخیش راحت شدم